Neden uyuyamadığımı anlıyorum şimdi,Ankara da yattığım yatağı özlüyorum hani o zamanlardaki  hani o lise dönemlerindeki ..Camımdan tüm gökyüzüne baktığım Ankara nın ışıklarını gördüğüm ,özlemek her zaman üzüntüyü beraberinde getirmez derler o yıldızları tekrar görememek o ışıklarda hayal kuramamak ne hüzün kapladı gecenin karanlığından daha karanlık çöktü içime..aydınlatmaya ne mumlar yeter ne içimde yakmaya çalıştığım umut ışığı ..depresif kaldım gecenin yalnızlığında değersiz sandım geçer dediğim halan kanayan yaralarıma..Herşeye rağmen biraz uyku verin unutayım    Gelen rüyalarıma açayım kapılarımı,gözlerimi kapayım unutayım bari biraz bir yudum uyku lütfen...