Bitirdiğin bir kitabı alıp kitaplığına koyarken içinde oluşan o değişik his gibi, biraz dün gece biraz bu ikindi vakti misali ne zaman anlatmak istersen iste o hissi yaşamayanlar bilmez ya hani boşver şimdi gel anlatalım şu yazılmamış hikayeyi ; birler varmış ikiler hiç olmamış günler çiçek açmaya başlamazken dağlardan esen rüzgarla bir yaprak uzak tepelerden dağ eteğinin o eski harabe kulübesinin önüne düşüvermiş evde yaşayan yaşlı dima amca kapının önüne çıktığında normal bir yaprak gibi basmış üstüne o yaprağın sonra ağaca asılı iplerden hızlıca toplamış kuruyan kıyafetlerini eve girerken rüzgar o yaprağı almış evine hatta resim odasına götürmüş yere bırakmış, dima amca kıyafetlerini eski yıpranmış antika koltuğunun üstüne koymuş ve radyosunu açıp kahve makinasına basmış radyoda çalan şarkı bob dylan dan gençken sevdiği bir şarkıymış lizayı hatırlatmış ona ah birtanecik sevgili lizasını gözleri domuş girmiş odaya yere bakarken yaprağı farketmiş ve eline almış yağrağı çıkarmış yeni bir tuval ve resim yapmış lizayı evlerinin önünde güzel elisesini kaldıran bir rüzgar ve elinde bu büyük kahverengi güzel yaprakla şarkıda değişmiş radyoda ve bu hikaye daha bitmemiş aslında ...
